جلسه پنجم سخنرانی مرحوم ایت الله مجتبی تهرانی ره

 محرم ۱۳۸۰

مجموعه قيام و انقلاب امام حسين تعاون        

* مرورى بر مباحث گذشته‏

بحث ما راجع به يك اصل اساسى بود كه در اين آيه شريفه وارد شده است و يك سنّت مسلّم الهى و اسلامى براى سالم سازى مجتمع اسلامى است؛

 يعنى براى اينكه كسانى كه اهل ايمان و اسلام هستند روابط سالمى داشته باشند.           عرض كردم كه دو ركن را در اين آيه شريفه بيان مى‏فرمايد كه ركن اوّل، مسأله حمايت و كمك و مساعدت كردن ديگران است، چه در بُعد مادى و چه در بُعد معنوى امّا بر محور برّ و تقوا؛ و ركن دوم، نهى و عدم اعانه نسبت به اثم و عدوان است

عرض كردم كه اثم از نظر لغت، همان اسائه و عمل ناروا است و از نظر شرع، گناه و معصيت است. عدوان هم عبارت است از تجاوز و ستم؛ يعنى اسائه‏اى است كه تجاوز به ديگران هم باشد. لذا مفهوم اثم، عدوان را هم در بر مى‏گيرد، امّا چون در اينجا كنار هم آمده‏اند هر كدام معنى جداگانه پيدا مى‏كند. يعنى مراد از اثم در اينجا آن عمل زشتى است كه انسان انجام مى‏دهد و تجاوز به غير نمى‏كند، ولى عدوان عبارت از عمل زشتى است كه تجاوز به غير هم مى‏كند